Έφτασες
Και κρατιέμαι απ' τις άκρες του τοίχου
πόδια κρεμάμενα, σφιχτά
κλειδώνει η λεκάνη
στα νύχια ασβέστης
-πότε πρόλαβα ν' ασπρίσω;
Θα σπάσει το ακροκέραμο, δεν με βαστά, τ' αφήνω
γραπώνομαι
από το γείσο του καπέλου σου
μαζί στο βήμα.
"Τι ντελικάτα τετραγωνίζεις το waltz!"
Φοράς κοστούμι και αυτή τη φορά
σου είπα μισώ τα κοστούμια
ασκέπαστος θέλω να 'ρχεσαι.
Τώρα γλιστράω στην τσάκιση και στα λουστρίνια σου
βλέπεις;
ο τελευταίος φθόγγος στα δόντια
δεν ακούς
βρόγχος
κάτι λαβίδες μ' αρπάζουν
με τραβούν στην επανάληψη.
Κι όμως,
χθες απ' το στήθος μου
έτρεχε γάλα.
Frederiksberg Station
Λες και του πρέπει
εδώ το φως αργεί
βουίζουν μόνο τα τραίνα
πάντα στην ώρα τους
ακριβείας πορείες και προορισμοί.
Στην όχι και τόσο μεγάλη πόλη
που θαρρείς ανασαίνει στους σταθμούς
ένα μάτσο χαμένοι που αποφεύγουν τους κύκλους
κρατούν τον ήλιο τσακισμένο ανάμεσα στα δόντια.
Ένα ερωτικό
Έτρεχαν δάση
ρίζες χόρευαν
κοπάδια μ' ακολουθούσαν εχθές.
Πόλεμοι σώπαιναν, άγιοι ξομολογούνταν.
Θαυμάσιο κρύο
μ' έπλενε και μ' άπλωνε εχθές.
Ήμουν ύπνος χρυσός κι αγέρας βόρειος.
Παράφορα σε γύρευα χθες.
Δάφνη Φαντριδάκη, Ακίδες, εκδ. Μανδραγόρας, 2015.
Φωτογραφία εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου